Mężczyzna był wysoki, ubrany w długi, czarny płaszcz. Twarz miał częściowo zasłoniętą szalikiem, a kołnierz podniesiony, ale nawet z daleka wyglądał groźnie. Nie wydawał się czekać na nikogo konkretnego – po prostu stał, rozglądał się dookoła, a potem znowu wpatrywał się w budynek.
Emma poczuła ucisk w piersi. W myślach usłyszała głos ojca, który jej przypominał: „Jeśli coś jest nie tak, nie ignoruj tego. Zrób światło, zrób hałas”.
Mężczyzna ją zauważył. Jego wzrok się wyostrzył. Zrobił krok naprzód, powoli, jakby sprawdzał, czy nikogo nie ma w pobliżu. Ulica była pusta – ani pieszych, ani samochodów. Dłonie Emmy pociły się, a serce zaczęło walić jej mocniej. Mężczyzna ruszył szybciej.
Decyzja podjęta w ułamku sekundy
Emma odwróciła głowę – był już zbyt blisko. Jej wzrok błądził po klatce schodowej. W tej samej chwili instynkt wziął górę. Zrobiła coś, czego mężczyzna się nie spodziewał.
Światło. Hałas. Nie siedź cicho.
Walnęła we wszystkie włączniki światła na korytarzu, zalewając ciemny hol jasnością. Potem, z całych sił, zaczęła walić pięściami w drzwi najbliższego mieszkania.
„Pomocy! Proszę, pomóż mi!” Jej cichy głos załamał się z paniki, ale echo poniosło się po klatce schodowej.
