Czwartek na Oddziale Onkologicznym
MC Iron Wolves pojawia się jak zawsze, na zmianę siadając z bratem podczas czwartkowych infuzji. Dale „Ironside” Murphy, lat sześćdziesiąt osiem, zajmował się tym od kilku miesięcy – blada cera, przystrzyżona broda, skórzana kamizelka nałożona na szpitalny fartuch i kroplówka przyklejona do drugiego.
Tego dnia na oddziale nie było cicho. Krzyk małego dziecka rozbrzmiewał korytarzem – ostry, przenikliwy, taki, że aż do serca od samego słuchania. Snake, siedzący obok Dale’a, zakończy się na kroplówce. Powieki Dale’a zatrzepotały.
„Ten dzieciak cierpi” – mruknął Dale, które spowodowało skutki.
„Nie nasza sprawa, bracie” – powiedział cicho Snake. „Pomożemy ci przez do przejścia”.
Ale płacz przerodził się w godzinę krzyku. Pielęgniarki popiesznie przemykały. Lekarz przemknął obok. Nic się nie zmieni. Głosy matki załamały się, przepełniony rozpaczą: „Proszę, niech mu pomoże. Nie spał od trzech dni. Proszę”.
Dale pod ręką i ostrożnie wyjął wenflon z trzymanym.
„Bracie, co jeść?” Wąż zerwał się na równych nogach. „Masz jeszcze godzinę…”
„Ten chłopak potrzebował pomocy” – powiedział Dale. „A ja nadal mam dwie sprawne ręce”.
Nieznajomy za drzwiami
Trzy domy dalej, na oddziale pediatrycznym, młoda para wyglądała na wyczerpaną. Jessica trzymała na rękach malucha, który wyginał się i miotał, z twarzą siną z wysiłku. Marcus siedział z głową w dłoniach. Dwie pielęgniarki stały blisko, kompletnie nieprzytomne.
Dale wypełnił próg – potężna sylwetka, łysa głowa po chemioterapii, skórzana kamizelka i życzliwe spojrzenie. Wiedział, że wygląda szorstko. Złagodził ton.
„Proszę pani, wiem, że wyglądam strasznie” – powiedział cicho. „Ale wychowałem czwórkę dzieci i pomagałem przy jedenaściorgu wnukach. Pozwoli mi pani spróbować?”
Jessica spojrzała na niego, potem na syna. Była już na granicy dumy. Skinęła głową.
„Ma na imię Emmett” – powiedziała łamiącym się głosem. „Ma dwa i pół roku. Jest przerażony. Nie spał, odkąd tu przyjechaliśmy”.
Dale uklęknął, gdyż jego kolana zaprotestowały, więc znalazł się na tym samym poziomie co chłopiec.
„Hej, mały” – mruknął. „Ciężki dzień, co?”
Emmett krzyczał jeszcze głośniej i przytulił się do mamy.
„Rozumiem” – kontynuował Dale, nie dotykając go. „Jasne światła. Piski. Obcy. Twoja mama się boi. Twój tata się boi. To dużo dla małego faceta”.
Coś w niskim, równym głosie Dale’a sprawiło, że Emmett się zatrzymał. Nadal płakał, ale jego ton osłabł.
„Ja też się boję” – przyznał Dale. „Jestem tu po leki, które sprawiają, że czuję się okropnie. Pomagają mi moi bracia. Siedzą ze mną. Trzymają mnie za rękę. Sprawiają, że czuję się mniej samotny. Może mógłbym usiąść z tobą? Sprawić, że poczujesz się mniej samotny?”
Chłopiec spojrzał na matkę, potem na Dale’a. Nadal skomlał, nie zawodził.
Dale otworzył szeroką dłoń, wnętrzem do góry, cierpliwie. „Nie musisz przychodzić. Ale jeśli chcesz, mam silne ramiona. Nie pozwolę, żeby cokolwiek cię zraniło”.
Po długim oddechu, mała dłoń wyciągnęła się do niego. Dale uścisnął ją delikatnie.
„No i masz” – powiedział. „Świetnie ci idzie, kolego”.
Kołysanka motocyklowa
